VASILE IGNA: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ο Vasile Igna ἀριστερὰ μὲ τὸν φίλο του Ion Mircea, στὸ Sibiu τὸ 1985.

Vasile Igna

Κοιμᾶται

Κοιμᾶται. Καὶ τὰ χείλη της μουρμουρίζουν

τὸ τραγούδι τοῦ θανάτου.

Πέφτουν οἱ ὧρες, κατόπιν σκαρφαλώνουν

μέχρι τὸ πρωϊνό, θέλουν νὰ τρυπώσουν

στὴ γωνιὰ τοῦ στόματος,

σὰν κλωστὴ ἀπὸ αἷμα.

Πίσω προβάλλει μία Κυρία, ἡ αἰωνιότης

καὶ ὁ Πρίγκηπας τῆς ἄγριας βλάστησης

θὰ κοιμηθεῖ στεφανωμένος μ’ ἄχυρα.

Ψαροκόκαλα πνίγουν τὴ λευκὴ σελίδα τῆς μέρας,

γράμματα μὲ τὰ ὁποῖα θὰ περιγραφεῖ

τὸ σχῆμα τῆς ἐπερχόμενης νύχτας.

Δάνεισέ μου, λέει, τὴν ἀναπνοή σου καὶ

θὰ δεῖς πῶς φουσκώνει τὸ πανὶ τῆς μνήμης

μὲ ὄμορφες στιγμές,

πῶς μουρμουρίζουν οἱ φωνὲς τῶν χερουβείμ,

πῶς κελαρίζουν σὰν ἕνα σμῆνος ἀπὸ σφῆκες στὴν ἱστορία.

Ἡ Γραμματικὴ μπορεῖ νὰ σὲ ἐξαχρειώσει, ὄχι στὰ μάτια

οὔτε στὴ σκιά, μὲ τὴ φιλήδονη λάμψη της.

Ἀπόδοση στὰ ἑλληνικά: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Κάτω ἀπ’ τὶς πρασινάδες τοῦ Ἰουνίου

Κάτω ἀπ’ τὶς πρασινάδες τοῦ Ἰουνίου στέκονται κρυμμένοι οἱ λόφοι

καὶ ἡ μονιὰ τῆς ἀλεποῦς.

Πᾶνε κι ἔρχονται τὰ σύννεφα καὶ στάζει

οἱ κοιλάδες πάνω κάτω

τὸ καρτέρι εἶναι τυφλό.

Κανενὸς δὲν γνωρίζει τ’ ὄνομα,

ἐγὼ βαδίζω μόνος

ξετυλίγοντας τὸ νῆμα τοῦ λαβύρινθου.

Ψηλὰ τραγουδάει ἡ κίχλη κι ἁπλώνονται μὲ τὶς ἀχτίδες

οἱ πινελιὲς τοῦ καλαμποκιοῦ.

Κατεβαίνει τὸ πνεῦμα της στὸν κῆπο,

οἱ κίτρινες ψυχὲς

ἀράζουν πάνω σὲ κίτρινα λουλούδια

ἐνῶ οἱ λευκὲς πάνω στὸ αἷμα τοῦ ἡλιοβασιλέματος.

Σὲ μακρινὴ ἔρημο

ἀνθίζουν τὰ ὀστὰ τῶν προγόνων,

ἕνας ἄσπρος ἥλιος ξεραίνει τὶς ξεχασμένες πληγές,

στὸ δεῖπνο τῶν ταπεινῶν κάθονται στὸ πλάι

ὁ ληστὴς καὶ ὁ τελώνης.

Κύριε, πρέπει

νὰ εἶσαι κουρασμένος μέσα σὲ τόσο ψέμμα.

Ποιὸς ξέρει ποιὸς σήκωσε τοὺς τοίχους τοῦ σπιτιοῦ,

τὰ παράθυρά του στραμμένα πρὸς τὴ νύχτα,

ἔσβησε ἡ φωτιὰ στὸ τζάκι.

Κάτω ἀπ’ τὶς πρασινάδες τοῦ Ἰουνίου, ὁ ἦχος τῶν βημάτων

ξυπνᾶ αὐτοὺς ποὺ πέθαναν νέοι.

Ἀπόδοση στὰ ἑλληνικά: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ὀροπέδιο, τεῦχος 9ο, Καλοκαίρι τοῦ 2009.

 Ὁ Vasile Igna γεννήθηκε στὶς 4 Μάρτη τοῦ 1944. Σπούδασε Φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο Babes-Bolyai τοῦ Cluj. Εργάστηκε 25 χρόνια στὸν ἐκδοτικὸ οἶκο DACIA, στὸ Cluj Napoca, μέχρι τὸ 1994. Μετὰ τὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ ὑπηρέτησε ὡς διπλωμάτης (μορφωτικὸς ἀκόλουθος) στὴν ρουμανικὴ πρεσβεία τοῦ Παρισιοῦ καὶ στὴ συνέχεια τῆς Γενεύης. Ἔχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο καὶ παιδικό μυθιστόρημα.