Τόποι ποὺ ζήσαμε-Τόποι ποὺ ἀγαπήσαμε.
Τὸ
βιβλιοπωλεῖο Χνάρι
Ἕνα βράδυ, χειμώνας τοῦ 1972, εἴπαμε νὰ πᾶμε στὸ θέατρο τῆς Μαριέτας Ριάλδη. Δὲ θυμᾶμαι ποῦ βρισκόταν ἀκριβῶς, οὔτε τί ἔργο ἔπαιζε. Κάπου ψηλὰ στὴν Ἀκαδημίας νομίζω. Στὸ διάλλειμα βγήκαμε στὸ φουαγιὲ γιὰ τσιγάρο. Ἐκεῖ ἦταν ἕνας νέος ποὺ πουλοῦσε βιβλία.
Ψηλὸς λεπτὸς μὲ μακριὰ μαλλιά. Ἦταν ὁ Γιῶργος Τσιλδερίκης. Νομίζαμε ὅτι κάπου εἴχαμε ξαναϊδωθεῖ καὶ ἀρχίσαμε τὰ ποῦ σὲ ξέρω, ποῦ μὲ ξέρεις… Τελικὰ χωρίσαμε χωρὶς νὰ ἀνακαλύψουμε ἀπὸ ποῦ νωριζόμαστε… Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο περίπου καὶ λίγο μετὰ ἀπὸ τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου, μὲ ἀπέλυσαν ἀπὸ τὸ μεγάλο ἐμπορικὸ κατάστημα τῆς Ἑρμοῦ καὶ ἔπιασα δουλειὰ —περνώντας γιὰ λίγο καιρὸ ἀπὸ τὸν Ὁλκὸ τοῦ Ἀντώνη Καρκαγιάννη— στὶς ἐκδόσεις Παπαζήση ποὺ βρίσκονταν τότε στὸ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Φειδίου 12, πλάι ἀπὸ τὰ δικαστήρια ἀνηλίκων. Ἐκεῖ μιὰ μέρα ἦρθε ὁ Τσιλδερίκης νὰ ἀγοράσει κάποια βιβλία καὶ ξαναϊδωθήκαμε. Μοῦ εἶπε ὅτι ἔχει τὸ βιβλιοπωλεῖο Χνάρι, ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Κιάφας 5. Θυμηθήκαμε τὴ συνάντησή μας στὸ θέατρο. Ἀπὸ τότε γίναμε ἀχώριστοι φίλοι. Τὸ Χνάρι ἦταν μία ζωντανὴ γωνιὰ τῆς Ἀθήνας. Περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ κόσμος καὶ κοσμάκης. Ὁ Γιῶργος ἕνας ἀδερφικὸς φίλος τὸ κράτησε στὴ ζωὴ μέχρι τὴ δεκαετία τοῦ ’80. Μετά, ἄρχισε ν’ ἀλλάζει ἡ ἀνθρωπογεωγραφία τῆς περιοχῆς. Τὸ κράτος τῶν Ἐξαρχείων κατελήφθη ἀπὸ τὸν ὑπόκοσμο καὶ ἐπεκτάθηκε πρὸς τὴν Ἀκαδημίας. Οἱ διαδηλώσεις ἔχασαν τὸ δημοκρατικὸ χαρακτήρα τους. Πλήρης πιὰ ἡ ἐπικράτηση τῶν μπαχαλάκηδων. Ἄφησε ὁ Γιῶργος τὸ Χνάρι καὶ χάθηκε στὴ χοάνη τῆς μεγαλούπολης. Κάπου τὸν βρῆκα τελευταῖα στὸν Ὡροπό… Μιλήσαμε,
συγκινηθήκαμε, ἀλλάξαμε λόγια ἀγάπης καὶ εἴπαμε νὰ βρεθοῦμε. Πέρασε ἕνας χρόνος ἀλλὰ ἀκόμη δὲν τὰ καταφέραμε. Σάββατο μεσημέρι πέρασα ἀπὸ τὴν Κιάφας. Ὁ δρόμος μύριζε κατούρλα ἕνα γύρω, στάθηκα καὶ κοίταξα τὸ μαγαζάκι τοῦ Γιώργου. Ὦ τοῦ θαύματος, ἡ μεγάλη, ἐπιγραφὴ νέον ὑπάρχει ἀκόμη. “βιβλία Χνάρι”… Ἡ ἄλλη ἡ μικρὴ εἶναι σπασμένη. Καὶ εἶμαι σίγουρος πὼς μέσα ὑπάρχουν ἀκόμη τὰ ράφια καὶ τὸ μικρὸ γραφεῖο τοῦ Τσιλδερίκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου