Mircea Ivanescu: Τρία ποιήματα

 

Mircea Ivanescu

Τρία ποιήματα

Μετάφραση από την ρουμανική: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Σκοτάδι

Ένα βράδυ έβρεχε πολύ δυνατά, με αστραπές,
και όταν έφυγα από το σπίτι, όπου περίμενα μάταια, να σβήσει

το ηλεκτρικό φως σε όλο το χωριό. Πήγα στην δημοσιά –
μετά από λίγο, αλλά ούτε που βιαζόμουν.
Αφού βαδίσαμε λίγο, αυτή έβγαλε τα σανδάλια της – και περπάτησε
με τα πόδια γυμνά στην καυτή άσφαλτο της δημοσιάς.
Η βροχή δυνάμωνε – κρατιόμασταν από τα χέρια - κάποια στιγμή έτρεξα.
Γελούσε – χαιρόταν πολύ – εγώ ήμουν σοβαρός–
αλλά τρέξαμε μακριά, εγώ κρατούσα το μπράτσο της. Και μόνο αργότερα,
όταν άστραψε και δημιουργήθηκε μια μικρή λευκή μέρα, παρατήρησα
ότι είχαμε προ πολλού περάσει έξω από την αυλή μας.

Μυωπία

το βράδυ αυτή μου λέει - σήμερα ήπια τον καφέ
η ίδια η Σουζάνα, και μου διηγιόταν πώς ένας άνδρας

με στρογγυλά μάτια, διογκωμένα,  πίσω μου– να σημαίνει αυτό,
ότι αυτός είναι ένας διοπτροφόρος; (εγώ βγάζω αμέσως τους φακούς τους παίρνω πάνω απ’ τη μύτη μου και τους φύσώ
για να διώξω τους πειρασμούς), αλλά στη συνέχεια –
έλεγε η Σουζάνα (διηγιόταν αυτή πάρα πέρα)
να, κάνει μια στροφή και εξαφανίζεται – γι αυτό φοβάμαι κι εγώ,
πρόσθεσε αυτή σκεπτική. Ιδωμένη  χωρίς γυαλιά
το πρόσωπό της είναι σαν μια άποψη – Νομίζω ότι έγραψα προ πολλού 
ότι οι σχέσεις μου με τον καιρό μοιάζουν με μια φυγή

ενός τρελού που θέλει να πιάσει
τον ίδιο τον καιρό αυτοπροσώπως – ενώ βρίσκομαι πάντα σε μιά στροφή.
κατόπιν έβαλα τα γυαλιά μου κι όλα επέστρεψαν στην προτεραία κατάσταση.

Η ποίηση είναι κάτι άλλο;

Δεν χρειάζεται να μολογάς στην ποίηση - διάβασα
σε κάποιες συμβουλές προς έναν νεαρό ποιητή – δηλαδή να μην διηγηθώ
πώς, πόσο νωρίς σηκώθηκε το πρωί, και κάθισε στο κρεβάτι
περίμενε να ησυχάσει η αναπνοή της, με το πρόσωπο στις παλάμες–
να μην πω τίποτα για το κουρασμένο της πρόσωπό

πώς καμπούριασαν οι ώμοι της, μπροστά στον καθρέφτη, καθώς

χτενιζόταν αργά.  Να μην μαρτυρήσω τους τρόμους της

πλάι στο αποξενωμένο της πρόσωπο γυρίζοντας προς εμένα.

Να μην περπατώ με στίχους, ούτε με τον καθρέφτη στα χέρια

που μέσα του αντανακλούν αυτά τα πρωινά με το σταχτί φως

πριν από τις αυγές. Η ποίηση δεν είναι ο παρουσιαστής,

μια σειρά από εικόνες – έτσι έγραφε. Η ποίηση

πρέπει να είναι ανθισμένος λόγος. Δηλαδή

εγώ πάλι να μιλώ για το πνιγμένο της πρόσωπο, και πάντα ψάχνοντας

την αναπνοή της· τότε μόνον θα υπάρξει αυτό για το οποίο μιλώ

για το πρόσωπό της, για τις επιβραδυνόμενες κινήσεις της, στο πεδίο

των ταραγμένων τύψεων, των σκέψεών μου μόνο,

της εικόνας της, πως είναι τίποτα άλλο παρά ένα πρόσωπο, μια εικόνα

κιι αυτή - είναι αληθινή η ύπαρξή της τότε;