Δημήτρης Κανελλόπουλος
ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ 31ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Ἀνοίγεις τὸ παράθυρο καὶ σὲ βλέπω·
σὰν ὄνειρο ἀπλώνεις
τὴ ματιά σου.
Τ’ ὁλόξανθο κεφάλι σου σὲ μαῦρο φόντο.
Χάνομαι σ’ αὐτὸν τὸν ἄρρωστο ἥλιο,
ποὺ ἀκουμπᾶ βαριεστημένος στοὺς τοῖχους
καὶ περνῶ ξανὰ και ξανὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸν δρόμο
ζητώντας νὰ κλέψω μιὰ ματιά σου
ἕνα σου νεῦμα, μιὰ συγκατάθεση
τὴ μέρα, ποὺ σὰν
βαρὺς χειμῶνας μὲ ζυγώνει
Ἔρχεται ἡ φωνή σου ἀπ’
τὸν βυθὸ
μετὰ ἀπὸ τόσα
χρόνια
καὶ μπαίνει μέσα
μου
σὰν ντόινα ποὺ πέφτει ἀπ’ τὸ παραθύρι
τῆς λεωφόρου 31ης Δεκεμβρίου
καὶ μὲ
ἐξαερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου