Δημήτρης
Κανελλόπουλος
Ὁ θάνατος στὸ κάδρο
Ὅταν αἰσθάνομαι τὴ μοναξιὰ
ἀπ’
τῆς ψυχῆς τὴν πηγὴ ν’ ἀναβλύζει
ἀγκαλιάζοντας τὸ
κορμὶ
σὰν τὴν πρωινὴ ὑγρασία
καθὼς
κατεβαίνει ἔρποντας
στὸν δρόμο ἀόρατη,
τότε
σκέφτομαι τί ὑπῆρξα γιὰ μένα
καὶ τί γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ἤμουν κορμὶ ποὺ κατακτοῦσαν οἱ ἀνάσες
ἕνα δοχεῖο πλῆρες αἰσθημάτων
μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀνθρώπινη ἔρημο.
Κι ἂν ράγισα καὶ ἂν χύθηκα
κι ἂν ἐξατμίστηκα λίγη μονάχα
σημασία ἔχει.
Τώρα ποὺ ἦρθε ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς
περπατῶ μόνος
καθὼς ὁ χειμώνας ἀνελέητος
τὸν δρόμο ἀγκαλιάζει ὥς πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου