Vasile Igna
Δύο ποιήματα
Ἀπόδοση: Δημήτρης Κανελλόπουλος
Θὰ
ἀνέβει
Αὐτοὶ ἀνέβαιναν, ἐξαπλώνονταν στὸν ἀέρα σὰν σκόνη
σὰν μιὰ ὁριζόντια βροχή, σὰν ἕνα μουρμουρητὸ τῶν τροχῶν
ποὺ κάθεται πάνω στὸ κλαρὶ μιᾶς δαμασκηνιᾶς.
Αὐτοὶ ἦταν φρουροὶ ποὺ παρακολούθησαν τὴ μουσικὴ
τὴν γεμάτη μὲ τὶς σκιὲς τοῦ ἥλιου, γραφεῖς κάποιων
βιβλίων
γιὰ τοὺς τυφλούς, βουνὰ ἐρειπίων τῆς καρδιᾶς.
Αὐτοὶ ποὺ ἔψαχναν τὸν θάνατο στὶς τρύπες τῆς σκεπῆς
τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ αὐτὴ εἶχε ἀνάσα μικρὴ κι ἀναπνοὴ
τὸ μουγκρητὸ τῶν ἀγελάδων.
Αὐτοὶ ἦταν οἱ μοναχικοὶ κάτοικοι τῶν ποιημάτων
μαθητευόμενοι ἀκροβάτες ποὺ ξεκουράζονται κάτω ἀπὸ μιὰ
σκηνὴ
ποὺ ὑψώνονται σὲ ἀμπελῶνες τὴν ὥρα τῆς συγκομιδῆς τῶν
φρούτων.
Αὐτοὶ ἦταν οἱ δημιουργοί των τοπίων οἱ εἰδικοὶ
κάποιων νεφελωδῶν διαδικασιῶν, οἱ εἰσβολεῖς τῶν προσφορῶν,
ὅπως σὲ ἕνα παλιὸ ἐγκαταλελειμμένο σπίτι.
Αὐτοὶ
γεννήθηκαν
Αὐτοὶ ἔτσι γεννήθηκαν μὲ μάσκα
ἐπὶ πολλὰ χρόνια τους ἔχω ὑπηρετήσει, τοὺς ἔχω φρονίσει
χτύπησα τὴν ξύλινη, ἀνθισμένη πόρτα τους
μοῦ φάνηκε ὅτι ἄκουγα ἀπὸ πέρα
τὸ κλαψούρισμα ἑνὸς παιδιοῦ, μιὰ πένθιμη ἠχὼ
ποὺ διακόπτεται ἀπὸ σύντομες κραυγὲς
σὰν κάποιος νὰ
γεννιέται καὶ νὰ πεθαίνει ταυτοχρόνως.
Αὐτοὶ ταξίδευαν πολὺ
τραβοῦσαν μπροστά, ἄλλες φορὲς πίσω, κάποτες
μὲ μιὰ μικρὴ παράκαμψη ἔκοβαν δρόμο ἐπιστρέφοντας
κοντὰ στὸν τόπο τῆς ἐκκίνησης·
ἔχοντας ἕνα στεφάνι ἀπὸ ἀγκάθια στὸ κεφάλι τους καὶ
μιὰ ράβδο παραμορφωμένη στὸ χέρι τὸ δεξί.
Μπορεῖ ἔτσι νὰ ἦταν γραμμένο, μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει φανταστεῖ
ἀντὶ γιὰ αὐτοὺς μιὰ ἱστορία γιὰ τὸ μέλλον
γραμμένη πάνω σε δέρμα ἢ σὲ περγαμηνὴ
γεμάτη ἀπὸ σκοτεινὰ σημεῖα τοῦ μετώπου.
Πέρασαν ἀπὸ τότε τὰ καλά τὰ χρόνια καὶ
πάλι δὲν κατάλαβα. Κι ἐπίσης, δὲν εἶχα πῶς:
αὐτὴ ἦταν ἡ ἁμαρτία μου, δὲν μποροῦσα παρὰ μόνο
στ’ ὄνειρο νὰ μοιάζω μὲ ζωντανὸ νεκρό,
ποὺ δὲν θὰ μποροῦν τὰ βλέφαρά του νὰ ξεκολλήσουν
οὔτε νὰ ἀποσπάσετε τὴ μάσκα ἀπὸ μιὰ φυσιογνωμία ἀποῦσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου