Nichita Stanescu Ἕνας στρατιώτης ...

Nichita Stanescu

Ἕνας στρατιώτης ...
Μετάφραση ἀπὸ τὴν ρουμανική: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Ἕνας στρατιώτης ἀκουμπώντας τὰ χέρια του  
στὴν ἄκρη ἑνὸς σύννεφου...  
Ἀπὸ τὶς μπότες, μὲ τὰ σφιχτά του χέρια  
ἁρπάζει  ἕναν άλλο στρατιώτη. Ἀπὸ τὶς μπότες  
ἕναν ἄλλον, μετὰ ἕναν άλλον, κι ὕστερα ἕναν ἄλλον 
      κι ἀκόμη ἕναν, 
κι ἔτσι συνεχίζοντας  μέχρι τὸ κέντρο τῆς γῆς.
  
Ἐγώ ἀφήνομαι νὰ κυλήσω πάνω τους  
ὅπως πάνω σὲ ἕνα σκοινί,  
καὶ γλιστρώντας  πάνω στὶς πόρπες  
τῶν ζωνῶν τους, γδέρνω  τὸ πρόσωπό μου.
 
Καὶ γλιστρώντας, γδέρνω  τὸ στῆθος μου  
καὶ γλιστρώντας, γλιστρώντας, τὸ δάκρυ μου 
λεπίδες κρέατος,  
καὶ γλιστρώντας, καὶ πέφτοντας αὐτὸ ποὺ μένει ἀπὸ μένα εἶναι ὁ σκελετός μου.
 
Ὅταν βυθίζομαι στὸ τέλος, ἐκτείνομαι πέρα ἀπ’ τὸ ἱερὸ 
πάνω σὲ μιὰ πέτρα.  
Καὶ καθὼς κοιμᾶμαι, τὰ ξεσκισμένα μου μέλη  
γυρίζουν ἀπὸ ψηλὰ καὶ μὲ τυλίγουν.  
Στὴ συνέχεια ἐπιστρέφει καὶ τὸ χαμένο αἷμα, 
κι ὁ πόνος.
 
Ἀνοίγω τὰ μάτια, μὲ κοιτάζω. 
Ἡ γραμμὴ τῶν φαντάρων δὲν φαίνεται πιά.  
Μ’ ὅλα τοῦτα, πιθανῶς ὁ ἄνεμος νὰ τὴν ἔσπρωξε  
μαζὶ μὲ τὸ σύννεφο, σὲ ἄλλη κατεύθυνση.

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ Roşu vertical, 1967