Ion Muresan
Ὁμάδα ἡλικιωμένων
κοντὰ στὸ σπίτι τοῦ ποιητῆ
Γιὰ μία ἑβδομάδα σκάβει κλεισμένος στὸ κελάρι.
(Αὐτὴ ἡ εἴδηση μᾶς ἔχει συγκεντρώσει ἐδῶ
ὅπως ἀκριβῶς πήζει ὁ θρόμβος στὰ ὑπολείμματα τῶν ὀστῶν).
Στὴν ἀρχὴ ἀκούσαμε τὴν ἐμφιάλωση τοῦ ἤχου
καὶ κολλήσαμε τ’ αὐτιά μας στοὺς τοίχους
ἀλλὰ οἱ τοῖχοι τοῦ σπιτιοῦ του ἦσαν μαλακοὶ καὶ ζεστοὶ κι ἔτρεμαν
ὅπως τὸ δέρμα τῆς ἀγελάδας.
Ἀπὸ τότε, στεκόμαστε σιωπηλοί, ἄπραγοι στὴν μισάντρα, καὶ κάθε
βράδυ
ἀνάβουμε μιὰ φωτιά, οἱ νύχτες εἶναι ψυχρὲς αὐτὴν τὴν ἐποχὴ τοῦ
ἔτους. (Ὁ φόβος
μᾶς βρίσκει μαζεμένους ἐδῶ ὅπως θρόμβος συγκεντρώνει τὰ κομμάτια
τῶν ὀστῶν, ὁ φόβος εἶναι τὸ μαῦρο σεντόνι μὲ τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια σκεπάζουμε
τὰ ἄκρα μας.)
Μποροῦμε νὰ ποῦμε ἀκόμη ὅτι χθὲς βγῆκε μ’ ἕνα σακὶ
χῶμα στὸν ὦμο καὶ δὲν ἔχει ἀκόμη καταφέρει νὰ τὸ ρίξει μέχρι ποὺ
μιὰ γλώσσα λεπτὴ καὶ κοκκινωπή, σὰν
ἐργαλεῖο
τὸν τύλιξε καὶ μὲ τὸν σάκο καὶ μὲ ὅλα καὶ τὸν τράβηξε πίσω,
καθὼς ἡ πόρτα ἔκλεισε μὲ ἕνα μικρὸ τρίξιμο.
Τώρα κοιτάξτε τὸν, θὰ τὸν δεῖτε καὶ σεῖς νὰ ἔρχεται κατεπάνω μας
μ’ ἕναν σκουριασμένο κουβᾶ στὸ χέρι καὶ νὰ, μᾶς
δείχνει στὸν πάτο του, ἀνάμεσά σε κίτρινα κομμάτια,
ἀνάμεσα στὰ βότσαλα ποὺ ἀναπηδᾶ, ποὺ ἀγωνίζεται ἕνα τρελαμένο
μικρὸ
μαῦρο ἄγριο,
μάτι.
 |
| Vasile Igna, Andrian Popescu, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ion Muresan. Νοέμβριος 1992 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου