Χάρης Βλαβιανός
Ἡ ἠθικὴ
τάξη τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ στὸ βλέμμα της
Στέκει μόνος
στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου καὶ παρατηρεῖ:
ὁ ἥλιος λιώνει τὸ χιόνι στὸ ἀσημένιο
καπὸ ἑνὸς
Renault·
μιὰ γάτα χουζουρεύει στὴν ἐξώπορτα
τοῦ σπιτιοῦ ἀρ.
45·
μιὰ νεαρὴ γυναίκα προσπαθεῖ ν’ ἀνεβάσει
τὸ καρότσι μὲ τὰ
ψώνια στὸ πεζοδρόμιο·
πίσω της ἕνας
γέρος κραδαίνει ἕνα πλακὰτ ποὺ γράφει:
«φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν».
Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει
δεῖ τὴ σκηνὴ αὐτὴ
ἂν στὶς 17 Δεκεμβρίου ὁ καιρὸς δὲν εἶχε ξαφνικὰ ἐπιδεινωθεῖ·
ἂν τὸ ἀεροπλάνο
ἀπὸ
τὴ Ρώμη δὲν εἶχε προσγειωθεῖ μὲ
καθυστέρηση·
ἂν εἶχε ἀναχωρήσει μισὴ ὥρα
νωρίτερα ἀπὸ τὸ
σπίτιτου
ὅπως εἶχε ἀρχικὰ σχεδιάσει.
Καὶ ἴσως
τὴ στιγμὴ ἐκείνη
ἡ γάτα, ἡ γυναίκα, ὁ γέρος
νὰ μὴ
βρίσκονταν στὸ συγκεκριμένο
σημεῖο
καὶ ὁ
ἴδιος
νὰ στεκόταν κάπου ἀλλοῦ—
ἀπέναντί της
μετρώντας τὶς τελευταῖες νιφάδες
νὰ σκεπάζουν ἀργά-ἀργὰ
τὰ μαλλιά της.
Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἐπιστρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου