Δημήτρης Κανελλόπουλος: [Πώς συνάντησα για πρώτη φορά το όνομα του Ίωνα Δραγούμη]

 

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Απόσπασμα Επιστολής

[Πώς συνάντησα για πρώτη φορά το όνομα του Ίωνα Δραγούμη]

 ……………………………………………………………………………………………………………………………………………

[Είναι 1964 καλοκαίρι. Τελείωσα την 4η Δημοτικού κι ο πατέρας μου κάπως έχει βολέψει τα πράγματα. Δουλεύει σταθερά ένα ταξί βραδινή βάρδια. Ανήκει σε δυο συμπατριώτες παλιούς, φοβισμένους αριστερούς. Του αδελφούς Λαγκαδιανού. Τον ένα τον έλεγαν Σταύρο. Τον άλλο δεν τον θυμάμαι.  Η ασφάλεια τον έχει ψιλοχάσει τον πατέρα μου. Είναι και το κλίμα κάπως αλλαγμένο με την ανασυγκρότηση του Κέντρου.

Αποφασίζει ν’ αφήσουμε το στενάχωρο σπίτι πίσω από τις φυλακές Αβέρωφ, στο επονομαζόμενο Κερατοχώρι και να σκαρφαλώσουμε πιο πάνω, σ’ ένα βουνό που το λένε Τουρκοβούνια στον Συνοικισμό Γύπαρη. Τα φορτώνουμε τα πράματα στο ταξί και σ’ ένα μικρό φορτηγό και να ’μαστε πενήντα μέτρα πιο πάνω από την πλατεία Γύπαρη, στην οδό Μποζίκη 15, σ’ ένα ισόγειο ευρύχωρο δυάρι, με μεγάλη κουζίνα αλλά και πολλούς χώρους ελεύθερους εκεί γύρω. Είναι η καλύτερή μου! Όταν λέμε πλατεία Γύπαρη μην φανταστεί κανείς τίποτε σπουδαίο. Μια τριγωνική λωρίδα γης. Το χειμώνα βούλιαζες στη λάσπη. Στην μια άκρη της είχε ένα περίπτερο όπου αγοράζαμε τις σοκολάτες ΜΕΛΟ, για να μαζέψουμε τα χαρτάκια με τις εθνικές ενδυμασίες που περιείχε η συσκευασία της, αλλά και να πάρουμε κάποια αναγκαία σάκχαρα. Όταν περίσσευε κάνα δίφραγκο βέβαια ή σε καμιά γιορτή. Απέναντι από το περίπτερο ήσαν τα Γυπαρέϊκα. Ένα μεγάλο καφενείο και γύρω του χτισμένα αυθαίρετα τα σπίτια των Γυπαραίων. Εντύπωση μού έκαναν κάτι χοντρά παιδιά, καλοταϊσμένα με μια επιθετικότητα και μια αγένεια άνευ προηγουμένου. Κυριαρχούν στην πλατεία. Από την πρώτη μέρα με καρπαζώνουν αγρίως κι έτσι αποτραβιόμαστε από εκεί εγώ με τον αδελφό μου. Παίζουμε από την άλλη πλευρά της συνοικίας. Την πλευρά της Παναγίτσας, όπου τα παιδιά είναι λίγο ως πολύ σαν και μας.

Στην πλατεία έξω απ’ το καφενείο κάθεται πάντα ένας ψηλός γέροντας με χοντρά γυαλιά, με κρητική φορεσιά, τον οποίο υπηρετούν όλοι αγόγγυστα. Είναι ο Παύλος Γύπαρης και η φαμελιά του: Τα παιδιά του, οι νύφες του, τα εγγόνια, τα δισέγγονά του… Ένας γέρος που συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης της πλατείας, των δρόμων ένα γύρω, της εκκλησίας κλπ. Μετά από κάνα χρόνο πέθανε. Έγινε ο χαμός! Κατελήφθη η πλατεία από εκατοντάδες κρητικούς βρακοφόρους. Εμείς η “μπομπαρία” είμαστε απέναντι στο μανάβικο του κυρ’ Γιώργη Τσαντήρη και περιμένουμε, νομίζουμε ότι θα μοιράσουν “σπυριά”, να πα να πάρουμε. Τον πήρανε και τον πήγανε επισήμως στη Κρήτη να τον θάψουνε. Σπυριά, δεν μοιράσανε..!

Τότε μάθαμε ποιος ήταν ο γέροντας. Όλη η περιοχή που λέγεται συνοικισμός Παύλου Γύπαρη ήταν δικιά του. Ανταμοιβή προφανώς για την προσφορά του στην παράταξη. Ο πατέρας μου που κάτι είχε ακούσει μας έλεγε:

—Αυτός παιδάκι ήτονε φονιάς… Εσκότωσε τον Δραγούμη εκεί κοντά στο ρέμα, απέναντι από την Μιχαλακοπούλου …

Έτσι αγαπητέ Νώντα Τσίγκα, εγώ συναντήθηκα με τον Δραγούμη… Μετά, διάβασα γι’ αυτόν και τον αγάπησα πολύ… Κι ας ήταν η οικογένειά μου κεντροαριστερή και προσκείμενη στον Βενιζέλο…]