ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ: ΚΑΡΠΑΘΙΑ ΟΡΗ

Κ Α Ρ Π Α Θ Ι Α    Ο Ρ Η

Τί γίνεται ὅταν μὲ τὰ χρόνια σὲ νεκρώνουν ὅλοι
Τῶν ἄλλων τὰ λακτίσματα, τάχα μιὰ λάμψη μὲς στὸ νοῦ
Κι ἕνας λυγμὸς στ’ ἄδεια δωμάτια σὲ ἀποπαίρνει

Χιόνι λεπτό, φαρμακεροὶ ἐναγκαλισμοὶ

Πρὸς τὶς ἐξόδους τῶν μεγάλων δρόμων ἕρπεις
Παγώνεις μὲ τὴν ἄνοιξη, τὸ φῶς της σὲ ταλαιπωρεῖ
Κι ἡ πόλη σου εἶναι ξένη

Μὲ ρίζες, σκέψη καὶ καρδιὰ παλιὰ

Ἀνήκοντας σ’ ὅλη τὴ γῆ, φτωχὸς κι ἀδέσποτος

Ἀπὸ τὴν ἑνότητα «ΠOIHMATA THΣ TEΛEYTAIAΣ ANOIΞHΣ»

(1969-1971), στὸ βιβλίο Ὁ Δύσκολος Θάνατος, ἐκδ. Νεφέλη